ΕΛΛΗΝΕΣ ΖΩΓΡΑΦΟΙ
GREEK PAINTERS
ΔΟΜΗΝΙΚΟΣ ΘΕΟΤΟΚΟΠΟΥΛΟΣ
Ο
Δομήνικος Θεοτοκόπουλος (1541 - 7 Απριλίου 1614), γνωστός επίσης
με τo ιταλικό προσωνύμιο
El Greco,
δηλαδή ο
Έλληνας, ήταν Kρητικός ζωγράφος, γλύπτης και αρχιτέκτονας της Ισπανικής αναγέννησης. Έζησε το μεγαλύτερο
μέρος της ζωής του μακριά από την πατρίδα του, δημιουργώντας το κύριο σώμα του έργου του στην Ιταλία και στην
Ισπανία. Εκπαιδεύτηκε αρχικά ως αγιογράφος στην Κρήτη, που αποτελούσε τότε τμήμα της ενετικής επικράτειας, και
αργότερα ταξίδεψε στη Βενετία. Στην Ιταλία επηρεάστηκε από τους μεγαλύτερους δασκάλους της ιταλικής τέχνης,
όπως τον Τιντορέτο και τον Τιτσιάνο, του οποίου υπήρξε μαθητής, υιοθετώντας στοιχεία από τον μανιερισμό.
Το 1577 εγκαταστάθηκε στο Τολέδο, όπου έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του και ολοκλήρωσε ορισμένα από τα πιο γνωστά έργα
του. Υφολογικά, η τεχνοτροπία του Ελ Γκρέκο θεωρείται έκφραση της Βενετικής σχολής και του μανιερισμού όπως αυτός διαμορφώθηκε
στο δεύτερο μισό του 16ου αιώνα.
Παράλληλα χαρακτηρίζεται από προσωπικά στοιχεία, προϊόντα της τάσης του για πρωτοτυπία, τα οποία όμως δεν βρήκαν μιμητές στην
εποχή του, γεγονός που δεν ευνόησε και τη συνέχειά τους. Η μπαρόκ τεχνοτροπία που εκτόπισε τον μανιερισμό, αλλά και τα αμέσως
μεταγενέστερα καλλιτεχνικά ρεύματα που δεν αντιμετώπισαν ευμενώς το ύφος του, είχαν ως αποτέλεσμα να αγνοηθεί το έργο του
Γκρέκο τους επόμενους αιώνες. Στη διάρκεια του 20ού αιώνα, αναγνωρίστηκε ως πρόδρομος της μοντέρνας τέχνης που αξιοποίησε
στοιχεία της Ανατολικής και Δυτικής παράδοσης, και το έργο του επανεκτιμήθηκε, διατηρώντας μέχρι σήμερα δεσπόζουσα θέση
ανάμεσα στους μείζονες ζωγράφους όλων των εποχών.
Doménikos Theotokópoulos
El Greco (1541 – April 7, 1614) was a painter, sculptor, and architect of the Spanish Renaissance. "El Greco" (The Greek) was a nickname,a
reference to his Greek origin, and the artist normally signed his paintings with his full birth name in Greek letters, Δομήνικος Θεοτοκόπουλος
(Doménikos Theotokópoulos).El Greco was born in Crete, which was at that time part of the Republic of Venice, and the centre of Post-Byzantine
art.
He trained and became a master within
that tradition before travelling at age 26 to Venice, as other Greek artists had
done. In 1570 he moved to
Rome, where he opened a workshop and executed a series of works. During his stay in Italy, El Greco enriched his style
with elements of Mannerism and of the Venetian Renaissance. In 1577, he moved to Toledo, Spain, where he lived and
worked until his death. In Toledo, El Greco received several major commissions and produced his best known paintings. El
Greco's dramatic and expressionistic style was met with puzzlement by his contemporaries but found appreciation in the
20th century. El Greco is regarded as a precursor of both Expressionism and Cubism, while his personality and works were a source of inspiration
for poets and writers such as Rainer Maria Rilke and Nikos Kazantzakis. El Greco has been characterized by modern scholars as an artist so
individual that he belongs to no conventional school. He is best known for tortuously elongated figures and often fantastic or phantasmagorical
pigmentation, marrying Byzantine traditions with those of Western painting.
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΓΥΖΗΣ
Ο
Νικόλαος Γύζης, του γένους Ψάλτη, γεννήθηκε στο Σκλαβοχώρι της Τήνου το 1842
και πέθανε στο Μόναχο το 1901. Στην
ηλικία των 8 ετών παρακολούθησε μαθήματα στην σχολή των Ωραίων Τεχνών και μετά από 4 χρόνια άρχισε τις σπουδές του. Το
1871 αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Μόναχο, επέστρεψε στην Αθήνα στο πατρικό του. Απογοητευμένος όμως από την
κατάσταση που επικρατούσε στην Ελλάδα, το 1874 εγκατάλειψε την Αθήνα και επέστρεψε στο Μόναχο όπου έζησε για το
υπόλοιπο της ζωής του. Το 1876 παντρεύτηκε και απέκτησε 4 κόρες. Ο Νικόλαος Γύζης αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του ακαδημαϊκού ρεαλισμού του ύστερου 19ου αιώνα. Με τα έργα του έλαβε τον χαρακτηρισμό «γερμανικότερος των
Γερμανών» και επαινέθηκε με το παραπάνω από τους τεχνοκριτικούς και τoν τύπο της εποχής. Μερικά από τα έργα του είναι τα «Τα αρραβωνιάσματα», «Το κρυφό σχολειό» και «Ο θρίαμβος της Βαυαρίας».
Nikolaos Gyzis
Nikolaos Gyzis, of the gender of «Psalti» was born in Sklavoxwri of Tinos in 1842 and died in Munich in 1901. At the age
of 8 years old he watched out lessons in the faculty of «Good Arts» and after 4 years he began his studies. In 1871,after
having finished his studies in Munich he returned to his family in Athens. Disappointed from the situation that prevailed in
Greece, in 1874 he left from Athens and he returned in Munich where he lived for the rest of his life. In 1876 he made his
wedding
and he gave birth to 4 girls. He constitutes o
ne
of the most important representatives of the academic realism of the
later 19th century. With his work he received the characterization «More German than a German» and he was praised
especially by the art critics and by the Press. Some of his works are: «Τhe engagements», «The concealed school» and
«The triumph of Bavaria»
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΧΑΤΖΗΚΥΡΙΑΚΟΣ - ΓΚΙΚΑΣ
Ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας γεννήθηκε στην Αθήνα στις 26 Φεβρουαρίου του 1906. Στα μαθητικά του χρόνια, είχε
δάσκαλο τον Κ.Παρθένη. Στο Παρίσι, όπου συνέχισε τις σπουδές του, πήρε μαθήματα Φιλολογίας και Αισθητικής στη
Σορβόνη και μελέτησε τη ζωγραφική στην Academie Ranson κοντά στον Bissiere, και τη χαρακτική κοντά στον Γαλάνη.
Στο Παρίσι συμμετείχε στο Salon des Independants του 1923 και παρουσίασε την πρώτη ατομική του έκθεση το 1927 στην
γκαλερί Percier. Την έκθεση αυτή παρουσίασε ο Maurice Reynal, ένας από τους σπουδαιότερους κριτικούς του κυβισμού,
και την επισκέφτηκε ο Πικάσο, ο οποίος επιδοκίμασε το νέο ζωγράφο. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη γαλλική πρωτεύουσα δημοσίευσε
άρθρα για την τέχνη, μελέτησε τα ευρωπαϊκά ρεύματα, και κυρίως τον κυβισμό, και γνωρίστηκε με
τον
Μπράκ,
τον Ματίς, τον Λεζέ, τον Αρπ, τον
Κορμπιζιέ και άλλους καλλιτέχνες. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ασχολήθηκε με την οργάνωση της Πινακοθήκης
Γκίκα στο σπίτι της οδού Κριεζώτου, την οποία δώρισε στο Μουσείο Μπενάκη. Πέθανε το 1994 στηνΑθήνα.
Nikolaos Ghika-Hadjikyriakos
Nikos Ghika-Hadjikyriakos was born in Athens on 26 February 1906. In school, he was a teacher K. Parthenis. In Paris,
where he continued his studies, took courses Literature and Aesthetics at the Sorbonne and studied painting at the Academie
Ranson near Bissiere, and prints close to Galani. Participated in the Paris Salon des Independants of 1923 and presented the
first
report of an individual in 1927 in the
gallery Percier. The report was prese
nted
by Maurice Reynal, one of the leading critics of cubism, and
visited the Picasso, who welcomed the new painter. During his stay in the French capital has published articles on art, studied
European movements, especially the engine size, and met with Bracco, the Matisse, the Leze, the PPP, the Kormpizie and other
artists. The last years of his life devoted to the organization of Ghika Gallery home Kriezotou Street, which donated to the Benaki
Museum. He died in 1994 in Athens.
ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γεννήθηκε
τον Οκτώβριο του 1907 στην Αθήνα και πραγματοποίησε τις βασικές του
σπουδές, εσωτερικός σε Λύκειο του
Παρισιού. Το 1927 υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία και μετά την απόλυσή του εργάστηκε ως μεταφραστής σε
τράπεζα και γραφέας στο Πανεπιστήμιο, ενώ το 1930 διορίστηκε στο Υπουργείο Δημοσίων Έργων ως σχεδιαστής στη
Διεύθυνση Σχεδίων Πόλεων. Το 1932 γράφτηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών όπου μαθήτευσε κοντά στον Κωνσταντίνο
Παρθένη ενώ παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα βυζαντινής τέχνης και στο εργαστήριο του Φώτη Κόντογλου και Α. Ξυγγόπουλου,
μαζί με τον Γιάννη Τσαρούχη. Έκανε ελεύθερες σπουδές στο Παρίσι, Βιέννη, Μόναχο και Ιταλία. Δίδαξε στη Σχολή αρχιτεκτόνων του
Ε.Μ.Π., ζωγραφική, ιστορία της τέχνης και σκηνογραφία από το 1938, διαδοχικά ως επιμελητής, έκτακτος, μόνιμος και τακτικός
καθηγητής. Την ίδια περίοδο γνωρίστηκε με άλλους σημαντικούς καλλιτέχνες, μεταξύ των οποίων ο Ανδρέας Εμπειρίκος, ο Γιάννης
Μόραλης και ο Τζόρτζιο ντε Κίρικο. Σε όλο το διάστημα των σπουδών ζωγραφικής, ο Εγγονόπουλος παρέμεινε στην θέση του στο
Υπουργείο και το 1934 τοποθετήθηκε στην Τοπογραφική Υπηρεσία όπου μετά έξι χρόνια μονιμοποιήθηκε με τον βαθμό του Σχεδιαστή Α'
Τάξεως. Πέθανε το 1985 από ανακοπή καρδιάς και η κηδεία του πραγματοποιήθηκε δημοσία δαπάνη στο Α' Νεκροταφείο της Αθήνας.
NIKOS EGGONOPOYLOS
Born in October 1907 in Athens and performed the basic studies, internal to the Paris High School. In 1927 he served in the military service
and after his dismissal he worked as a translator and a bank clerk at the University and in 1930 was appointed to the Ministry of Public
Works as a designer to Address Urban Design.
In 1932 was written at the
School of Fine Arts where studied near Constantine Parthenis
while attended courses in Byzantine art and workshop Kontoglou Foti and A. Xyngopoulou with John
Tsarouchis. He free-graduate studies at Paris, Vienna, Munich and Italy. He taught at the School of NTUA
architects, painting, art history and theater in 1938, successively as trustee, temporary, permanent and regular
teacher. During the same period met with other major artists, including Andreas Embirikos, Yannis Moralis Tzortzio and de Chirico.
Throughout the years of studying painting, Engonopoulos remained in the position of the Ministry in 1934 and placed in Surveying where
after six years tenure with the rank of A Designer 'Order. He died in 1985, opposition from the heart and the funeral took place in public
expenditure in the First Cemetery of Athens.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ
Ο
Γιάννης Τσαρούχης, του Αθανασίου, (Πειραιάς 1910 - Αθήνα 1989) ήταν ζωγράφος
και σκηνοθέτης. Τα
πρώτα
του έργα τα εξέθεσε το 1929 στο "Άσυλο Τέχνης". Η επιτυχία που σημείωσε τον οδήγησε στη συνέχεια να φοιτήσει
στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών του Μετσόβιου Πολυτεχνείου (1929 - 1935) με καθηγητές τους
Ιακωβίδη, Βικάτο και Παρθένη. Παράλληλα μαθήτευσε κοντά στον Κόντογλου (1931 - 1934), ο οποίος τον μύησε
στη βυζαντινή αγιογραφία, ενώ μελέτησε την λαϊκή αρχιτεκτονική και ενδυμασία. Μαζί με τους Πικιώνη,
Κόντογλου και Αγγ. Χατζημιχάλη πρωτοστάτησε στο αίτημα της εποχής για την ελληνικότητα της τέχνης. Την περίοδο 1935-1936, αφού
πρώτα επισκέφτηκε τη Κωνσταντινούπολη, ταξίδεψε στο Παρίσι και στην Ιταλία. Επισκεπτόμενος τα διάφορα μουσεία ήρθε σε επαφή με
δημιουργίες της Αναγέννησης και του Ιμπρεσιονισμού καθώς και με τα σύγχρονα καλλιτεχνικά ρεύματα της εποχής του.
Ανακάλυψε το έργο του Θεόφιλου και γνώρισε καλλιτέχνες όπως ο Ματίς και ο Τζακομέτι.
Καλλιτεχνική καριέρα
Το 1938, δυό χρόνια μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα πραγματοποίησε την πρώτη του ατομική έκθεση.
Το 1940 επιστρατεύτηκε και υπηρέτησε στο Μηχανικό. Το 1947 πραγματοποίησε 2 ατομικές εκθέσεις με υδατογραφίες και θεατρικά
προσχέδια. Το 1950 μετέβη εκ νέου στο Παρίσι όπου ένα χρόνο μετά,το 1951, εξέθεσε στο Παρίσι και στο Λονδίνο στη "Ρέτφρη Γκάλερυ",
ενώ το 1953 υπέγραψε συμβόλαιο με τη γκαλερί Ιόλας της Ν. Υόρκης. Το 1956 υπήρξε υποψήφιος για το βραβείο Γκούγκενχαϊμ και το
1958 πήρε μέρος στη Μπιενάλε της Βενετίας. Το 1967 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Το 1982 εγκαινιάστηκε το Μουσείο Γιάννη Τσαρούχη στο
Μαρούσι, στο σπίτι του καλλιτέχνη, που ο ίδιος μετέτρεψε σε Μουσείο παραχωρώντας την προσωπική συλλογή των έργων του.
Παράλληλα λειτουργεί το Ίδρυμα Τσαρούχη με σκοπό τη διάδοση του έργου του ζωγράφου....
Παράλληλα με τη ζωγραφική ο Γιάννης Τσαρούχης ασχολήθηκε και με τη θεατρική σκηνοθεσία και μάλιστα από το 1928. Σχεδίασε
σκηνικά και ενδυμασίες για τα θέατρα "Εθνικό" ή "Βασιλικό", "Κοτοπούλη", "Δημοτικό" Πειραιώς κ.ά. ειδικά πρόζας καθώς και για το
κλασσικό έργο "Ρωμαίος και Ιουλιέττα" που ανεβάσθηκε το 1954, στο τότε Βασιλικό κήπο και σήμερα "Εθνικό".
Στο έργο του Γιάννη Τσαρούχη εκφράζεται κυρίως η χαρά και το θαύμα της ζωής. Προσπάθησε να ισορροπήσει τις μεγάλες παραδόσεις
και να συλλάβει τις αιώνιες καλλιτεχνικές αξίες. Οι πίνακές του περικλείουν αφομοιωμένα πολλά λαϊκά και λαογραφικά στοιχεία
ιδιαίτερα του λιμένος του Πειραιά.
Θεωρείται από τους μεγαλύτερους σύγχρονους Έλληνες ζωγράφους με διεθνή προβολή και ιδιαίτερα στη Γαλλία. Παράλληλα όμως
εργάσθηκε και ως σκηνογράφος τόσο σε ελληνικά όσο και σε ξένα θέατρα με μεγάλη πάντα επιτυχία. Σ΄ αυτόν οφείλεται η καθιέρωση,
σχεδόν σε όλες τις σκηνές του ελληνικού κινηματογράφου που γυρίστηκαν σε λαϊκά κέντρα, της παρουσίας του ναύτη είτε σε χορό είτε
όχι, θεωρούμενη μάλιστα και απαραίτητη.
YANNIS TSAROUCHIS
Yannis Tsarouchis (13 January 1910-1989) was a Greek painter.Born in Piraeus, he studied at the Athens School of Fine Arts (1929-1935).
He was also a student of Photis Kontoglou, who introduced him to Byzantine iconography, while he also studied popular architecture
and dressing customs. Together with Dimitris Pikionis, Kontoglou and Agh. Chatzimichalis he led the movement for the introduction of
Greek tradition in painting. From 1935 to 1936 he visited Istanbul, Paris and Italy. He came in contact with the Renaissance art and
Impressionism. He discovered the works of Theophilos and met influential artists such as Henri Matisse and Alberto Giacometti.
Art
He
returned to Greece i
n
1936 and two years later he realized
his first
personal exhibition in
Athens. He participated
to the Greco-Italian War of 1940. In 1949 he and other artists, including Nikos Hadjikyriakos-Ghikas, Yannis Moralis,
Nikos Nikolaou, Nikos Engonopoulos and Panayiotis Tetsis, established the "Armos" art group. In 1951 he made
exhibitions in Paris and London. In 1958 he participated in the Venice Biennale. In 1967 he moved to Paris. A deeply
sensual painter, much influenced by the French impressionists, Tsarouchis, a gay artist, filled his canvases with
homoerotic images of vulnerable men and (to a much lesser extent) strong women.
Institutions
In 1982 the Yannis Tsarouchis Museum in Maroussi, Athens was inaugurated. The Museum is actually hosted in the house of the artist.
There is also the Tsarouchis Foundation.
He died in Athens in 1989.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΑΪΤΗΣ
Ο
Γιάννης Γαΐτης γεννιέται στην Αθήνα το 1923. Η καταγωγή του είναι από την
Τήνο. Σπουδάζει στην ΑΣΚΤ
(1942-44) με καθηγητές τους Κωνσταντίνο Παρθένη και Ιωάννη Φιλιππότη. Από το 1954 μέχρι το 1974 διαμένει στο
Παρίσι. Το 1964 επισκέπτεται για πρώτη φορά το νησί της Ίου. Δεν μπορεί να μείνει στο Παρίσι και στο
μελαγχολικό του φως. Λέει χαρακτηριστικά πως δεν μπορεί να βλέπει τον ήλιο σαν να αντικρίζει τη σελήνη. Μετά
από είκοσι χρόνια παραμονής στο εξωτερικό ξαναγυρνά στην Ελλάδα. Κάνει πίνακες ζωγραφικής και ασχολείται με
την γλυπτική. Η δημιουργική του ενέργεια διοχετεύεται σε μικρές και μεγάλες κατασκευές με τραπέζια και καρέκλες.
Σύμφωνα με την κόρη του, Λορέττα Γαΐτη, τα ανθρωπάκια γίνονται έμμονη ιδέα μετά το έργο «Γιομιστά κεφάλια»-1969. Τα γνωστά
ανθρωπάκια δεν είναι «ούτε αθώα, ούτε κακόβουλα». Είναι απρόσωπα. Ο Γαΐτης δεν υπήρξε άνθρωπος του λόγου. Δούλευε πάρα πολύ
και ήταν πεισματάρης.
Από το 1974 ο Γιάννης Γαΐτης προβλέπει τον θάνατο της κοινωνίας. Αναπαριστά αυτόν τον θάνατο με την χρήση
των εικαστικών μέσων που κατέχει καλά . της κοινωνίας μας. Τα μέλη αυτής της κοινωνίας συνιστούν «έναν
τέλειο μηχανισμό παραγωγής και κατανάλωσης». Ο άνθρωπος αποπροσωποποιείται και ταυτίζεται με τα
προϊόντα. Τα ανθρώπινα τοπία είναι αδιέξοδα. Ο άνθρωπος φτάνει «σε μια μοναξιά που δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει». Παντού
κυριαρχεί το ανθρωπάκι. Στα γήπεδα ποδοσφαίρου και στον εργασιακό μας χώρο.
Ο Γιάννης Γαΐτης πεθαίνει σε ηλικία 60 ετών( 22 Ιουλίου του 1984) λίγες μέρες μετά τα εγκαίνια της αναδρομικής έκθεσης του έργου του
στην Εθνική Πινακοθήκη Αθηνών. Mας διδάσκει να μην γινόμαστε πλήθος και να μην αφήνουμε κανέναν να συνθλίβει την
προσωπικότητά μας.
JOHN GAITIS
John Gaitis was born in Athens in 1923. The origin is from Tinos. He Studied in ASFA (1942-
44) by the teachers Constantine Parthenis and John Filippotis. Since 1954 to 1974, he has been living in Paris. In 1964, he
visited the island of Ios for the first time. He couldn’t stay in Paris with the melancholic light. He says characteristically that
he can not see the sun as the moon faces. After twenty years of residence abroad he comes back to Greece.
He paints and is occupied with the sculpture. The creative energy is channeled
into small and large
buildings
with tables and chairs.
According to his daughter, Loretta Gaitis, the little men become obsessed after his work «Giomista (stuffed) heads» -1969. The little men
are known «neither innocent nor malicious». It is impersonal. Gaitis wasn’t a speech man. He was working hard and was very stubborn
too.
Since 1974 John Gaitis provides for the death of society. He represents the death with the use of visual media that he holds well. The
members of this society are «a perfect mechanism for production and consumption».
The man is synonymous the products, he becomes unpersonified. Human landscapes
are deadlocks.
The
man
reaches «a loneliness that
he can not be realized». Everywhere the man dominates.
In
football fields and in our workplaces.
John Gaitis dies at the age of 60 years (22 July 1984) a few days after the
inauguration of a
retrospective exhibition of
his work at the National Gallery of Athens. He teaches us not to become crowd and not to let anyone crush to our personality.
ΑΛΕΚΟΣ ΦΑΣΙΑΝΟΣ
Γεννήθηκε το 1935 στην Αθήνα. Σπούδασε βιολί στο Ωδείο Αθηνών και ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών το
διάστημα 1956-1960. Το 1966 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, ενώ από το 1974 ζει και εργάζεται στο Παρίσι και την Αθήνα. Από το
1959, χρονιά της πρώτης ατομικής του παρουσίασης στην Αθήνα, έχει πραγματοποιήσει περισσότερες από εβδομήντα ατομικές
εκθέσεις σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Παρίσι, Μόναχο,
Τόκυο, Αμβούργο, Ζυρίχη, Μιλάνο, Βηρυτό, Στοκχόλμη, Λονδίνο και αλλού. 
Το χαρακτηριστικό ύφος του Φασιανού διαμορφώνεται στις αρχές της δεκαετίας του '60. Τρία βασικά θέματα έμειναν
αναλλοίωτα στη διάρκεια της πορείας του: άνθρωπος, φύση, περιβάλλον. Στις πρώτες συνθέσεις του κυριαρχεί η
μορφή του αξιωματικού, με τα φουσκωτά, κόκκινα μάγουλα, τα φανταχτερά σιρίτια στη στολή και το γελοιογραφικά
υποβλητικό ύφος. Σταδιακά οι μορφές κινούνται και αποκτούν δική τους ζωή. Γίνονται ζεύγη, που γεμίζουν το χώρο,
μόλις αγγίζοντας η μία την άλλη, μένοντας ωστόσο ενωμένες σχεδιαστικά σε μία μάζα.
ALEKOS FASIANOS
Born
in 1935 in Athens. He studied violin at the Conservatory of Athens and painting
at the School of
Fine Arts between
1956-1960. In 1966 he moved to Paris, and since 1974 lives and works in Paris and Athens. Since 1959, the first year of
personal presentation in Athens,
has made more
than seventy solo exhibitions in Athens,
Thessaloniki,
Paris, Munich,
Tokyo, Hamburg, Zurich, Milan, Beirut, Stockholm, London and elsewhere. The characteristic
style of Fasianos formed in the early 60s. Three main issues remained unchanged during the course of: man, nature,
environment. At the first compositions of the dominant form of the officer, with inflatable, red cheeks, the chevron in fancy
clothes and subjected style cartoons. Gradually move the forms and obtain their own lives. There are pairs that fill the space, just touching one
another, but staying connected to a mass design.
Πηγές/Sourses: www.wikipedia.gr & www.images.google.com
πίσω στην αρχική/back to index