A PASSAGE IN TO THE AGES THROUGH GREEK POETS
ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ
Euripides
Euripides
(Ancient Greek: Ευριπίδης) (ca. 480 BC–406 BC) was the last of the three great
tragedians of classical Athens (the other two being Aeschylus and
Sophocles). Eighteen of Euripides' plays have
survived complete. More of his plays have survived than those of
Aeschylus and
Sophocles together, because of the unique
nature of the Euripidean manuscript tradition. Euripides is known primarily for
having reshaped the formal structure of traditional
Attic tragedy by showing strong female
characters and intelligent
slaves, and by satirizing many
heroes of
Greek mythology.
His plays seem modern by comparison with those of his contemporaries, focusing
on the inner lives and motives of his characters in a way previously unknown to
Greek audiences. Euripides first competed in the
Dionysia, the famous Athenian dramatic
festival, in 455 BC. It was not until 441 BC that he won first prize, and over
the course of his lifetime, Euripides claimed a mere four victories. He also won
one posthumous victory. Euripides' final competition in Athens was in 408 BC;
there is a story that he left Athens embittered over his defeats. He accepted an
invitation by the king of Macedon in 408 or 407 BC, and once there he wrote
Archelaus in honour of his host. He is believed to have died there in winter
407/6 BC; ancient biographers have told many stories about his death, but the
simple truth was that it was probably his first exposure to the harsh Macedonia
winter which killed him. (Rutherford 1996).
The Bacchae was performed after his death in
405 BC and won first prize. Euripides' greatest works include
Alcestis,
Medea,
Trojan Women, and
The Bacchae. Also considered notable is
Cyclops, the only complete
satyr play known to survive.
Sophocles
Sophocles (ancient Greek Σοφοκλῆς,c. 496 BC-406 BC) was the second of the three ancient Greek tragedians whose work has survived.
Sophocles wrote 123 plays during the course of his life, but only seven have survived in a complete form, namely Ajax,
Antigone, Trachinian Women, Oedipus the King, Electra, Philoctetes and Oedipus at Colonus. For almost 50 years, Sophocles was
the most-awarded playwright in the dramatic competitions of the city-state of Athens that took place during the religious festivals of the Lenaea
and the Dionysia. The most famous of Sophocles' tragedies are those concerning Oedipus and Antigone: these are often known as the Theban plays,
although each play was actually a part of different tetrology, the other members of which are now lost. Sophocles became a man of importance in
the public halls of Athens as well as in the theatres. Sophocles was chosen to lead the paean, a choral chant to a god, at the age of 16 celebrating the
decisive Greek sea victory over the Persians at the Battle of Salamis. He was also elected as one of ten strategoi, high executive officials that
commanded the armed forces, as a junior colleague of Pericles. Sophocles was born highly wealthy (his father was a wealthy armour manufacturer)
and was highly educated throughout his entire life. Sophocles died at the venerable age of ninety in 406 or 405 BC, having seen within his lifetime
both the Greek triumph in the Persian Wars and the terrible bloodletting of the Peloponnesian War. He was so respected by the Athenians that two
plays performed at the Lenaia soon after his death paid homage to him, and his unfinished play Oedipus at Colonus was completed and performed
years later. Both Iophon, one of his sons, and a grandson, also called Sophocles, followed in his footsteps to become playwrights themselves.
Σοφοκλής
Γεννήθηκε στον Ίππιο Κολωνό της Αθήνας. Έλαβε επιμελημένη αγωγή και παιδεία. Διδάχθηκε μουσική από τον περίφημο
μουσικοδιδάσκαλο Λάμπρο και ανέπτυξε αρμονικά τις σωματικές και ψυχικές του δυνάμεις. Δεκαπενταετής, ήταν ο κορυφαίος του
χορού των εφήβων που πήρε μέρος στον εορτασμό της νίκης για τη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Συνδέθηκε στενά με πολιτικές και
πνευματικές προσωπικότητες της εποχής, όπως με τον Περικλή, τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα και κατέλαβε διάφορα υψηλά αξιώματα
στην πολιτική, στις θρησκευτικές λατρείες και στις τέχνες..Ο μεγάλος τραγικός ποιητής εισήγαγε στην Αθήνα τη λατρεία του Ασκληπιού
και ήταν ένας από τους λόγους που τιμήθηκε μετά το θάνατό του ως ήρωας «Φιλαθηναίος». Η πρώτη του θεατρική εμφάνιση έγινε το 468
π.Χ. σε δραματικό αγώνα όπου αντιμετώπισε ο Σοφοκλής τον κατά 30 χρόνια μεγαλύτερό του τραγωδό Αισχύλο, τον οποίο ο Σοφοκλής
εκτιμούσε και σεβόταν, και πήρε την πρώτη του νίκη. Εκτιμάται ότι παρουσίασε σε διαγωνισμούς περί τις 30 τετραλογίες, με περίπου 20
από τις οποίες απέσπασε την πρώτη θέση και σύμφωνα με μαρτυρίες, δεν πήρε ποτέ την τρίτη θέση σε διαγωνισμό. Πρέπει όμως να
συνεκτιμηθεί ότι ο Σοφοκλής ήταν στους Αθηναίους πολύ δημοφιλής, λόγω και των πολιτικών και θρησκευτικών δραστηριοτήτων του, σε αντίθεση
με τον νεώτερο φίλο του, τον Ευριπίδη, ο οποίος ήταν μάλλον αντιπαθής λόγω του απομονωμένου τρόπου ζωής του.Ο Σοφοκλής συνέγραψε 123
τραγωδίες, είναι όμως γνωστές κατ' όνομα οι 114, από τις οποίες έχουν διασωθεί μόνο 7 ολοκληρωμένες, ανάμεσά τους η Αντιγόνη (περί το 442) και
Ηλέκτρα (περί το 413). 'Αλλα έργα του που έχουν διασωθεί είναι Τραχίνιαι, Οιδίπους Τύραννος, Αίας, Φιλοκτήτης, Οιδίπους επί Κολωνώ. Στο
επίκεντρο των έργων τού Σοφοκλή βρίσκεται το άτομο, το οποίο έρχεται σε αναπόφευκτη, τραγική και ένοχη σύγκρουση με την τάξη που
εκπροσωπούν οι θεοί. Αν και ιδιαίτερα ευσεβής στη ζωή του ο Σοφοκλής, πράγμα που επηρεάζει τα έργα του, δίνει μεγαλύτερο βάρος στην
ανθρώπινη στάση έναντι αυτής των θεών, παρότι το πεπρωμένο των ανθρώπων είναι αναπόδραστα προδιαγεγραμμένο από τις βουλές των θεών, οι
οποίες δεν είναι όμως πια αυθαίρετες και τυχαίες, όπως σε παλαιότερους τραγικούς, αλλά σκόπιμες και μελετημένες. Στον Σοφοκλή έχουν αποδοθεί
αρκετές καινοτομίες. Ήταν ο πρώτος ποιητής που κατάργησε τις τριλογίες με ενιαίο θέμα και παρουσίαζε ανεξάρτητες τραγωδίες. Αποτέλεσμα αυτού
ήταν τα έργα του να έχουν μεγαλύτερη συνοχή και να προβάλλεται περισσότερο ο τραγικός ήρωας. Ακόμη, αύξησε τον αριθμό των μελών του
χορού σε δεκαπέντε, αντί δώδεκα, και καθιέρωσε τον τρίτο ηθοποιό. Τέλος, φαίνεται ότι εισήγαγε τη σκηνογραφία.
Aeschylus
Aeschylus
(
Greek:
Αἰσχύλος,
Aiskhylos,
c.
525
BC/524
BC –
c.
456
BC/455
BC)
was an
ancient Greek
playwright.
He is often recognized as the father or the founder of tragedy, and is the earliest of the three Greek tragedians whose plays
survive extant, the others being Sophocles and Euripides. At least one of Aeschylus' works was influenced by the Persian
invasion of Greece, which took place during his lifetime. His play The Persians remains a good primary source of information
about this period in Greek history. The war was so important to Greeks and to Aeschylus himself that, upon his death
around 456 BC, his epitaph included a reference to his participation in the Greek victory at Marathon but not to his success as a playwright. He was
said to have been born in c. 525 in Eleusis. In 480 he was called into military service again, this time against Xerxes' invading forces at the Battle of
Salamis. This naval battle holds a prominent place in The Persians, his oldest surviving play, which was performed in 472 BC and won first prize at
the Dionysia. Aeschylus entered many of these competitions in his lifetime, and it is estimated that he wrote some 70 to 90 plays. Only seven
tragedies have survived intact:
The Persians, Seven against Thebes, The Suppliants, the trilogy known as The Oresteia, consisting of the three tragedies Agamemnon, The Libation Bearers
and The Eumenides, and Prometheus Bound (whose authorship is disputed). One hallmark of Aeschylean dramaturgy appears to have been his
tendency to write connected trilogies in which each play serves as a chapter in a continuous dramatic narrative. The Oresteia is the only wholly
extant example of this type of connected trilogy, but there is ample evidence that Aeschylus wrote such trilogies often. The comic satyr plays that
would follow his dramatic trilogies often treated a related mythic topic.
Αισχύλος
Ήταν γόνος του ευγενή γαιοκτήμονα Ευφορίωνα, του γένους των Κοδριδών, ενώ παρουσιάστηκε νωρίς στους δραματικούς αγώνες, κατά την 70η
Ολυμπιάδα (499/496 π.Χ.), όταν διαγωνίστηκε εναντίον των δραματικών ποιητών Πρατίνα και του Χοιρίλου. Αθηναίος πολίτης που μετείχε στις
μάχες κατά των Περσών. Ενώ είχε και δυο αδέρφια που επίσης πολέμησαν στη μάχη του Μαραθώνα, τον Αμυνία και τον Κυναίγειρο. Ο τελευταίος
μάλιστα πέθανε στον Μαραθώνα στη προσπάθεια του να κρατήσει με τα χέρια του, καθώς ήταν χειροδύναμος και πιθανότατα παλαιστής, ένα πλοίο
των Περσών πριν βγεί στα ανοιχτά. Αυτή η συμμετοχή του απηχεί στον θεατρικό και ποιητικό στίβο αυτή ακριβώς την ιστορική στιγμή της πόλεως,
την ερμηνεύει ιδεολογικά, πολιτικά και φιλοσοφικά και ερμηνεύεται από αυτήν. Στο έργο του συμπυκνώνεται η έννοια του δικαίου, καθώς και η
συνείδηση του ποιητή ως μαχόμενου πολίτη. Σύμφωνα με τον G. Thomson ο Αισχύλος ήταν οπαδός του Πυθαγόρα και τα δράματά του είναι γεμάτα
πυθαγορικές ιδέες. Ο ίδιος θεωρούσε ως το μεγαλύτερο επίτευγμα της ζωής του τη συμμετοχή του στη μάχη του Μαραθώνα, στη ναυμαχία του
Αρτεμισίου και στη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Όλα τα πρoηγούμενα πρέπει να εξετάζονται μαζί με την πιθανή συμμετοχή του στα Ελευσίνια
Μυστήρια, στη λατρεία της Δήμητρας και της Περσεφόνης. Στην ακμή της ζωής του ταξίδεψε στη Σικελία, στην αυλή του Ιέρωνα, ενός ισχυρού
άρχοντα που καλούσε μεγάλους καλλιτέχνες της εποχής του στις Συρακούσες. Εκεί πιθανολογείται ότι παρουσίασε για δεύτερη φορά τους Πέρσες.
Ταξίδεψε και δεύτερη φορά στη Σικελία πιθανώς εξαιτίας της διαφωνίας του με το αθηναϊκό κοινό -όπως παρουσιάζεται σε ένα χωρίο στους
Βατράχους του Αριστοφάνη. Πέθανε στη Γέλα το 456/455 π.Χ. Οι Αθηναίοι εξασφάλισαν την υστεροφημία του μεγάλου δραματικού ποιητή,
ψηφίζοντας νόμο σύμφωνα με τον οποίο επιτρεπόταν όποιος ήθελε να συμμετάσχει στον διαγωνισμό με έργα του Αισχύλου. Οι δύο γιοι του Ευαίων
και Ευφορίων έγραψαν επίσης τραγωδίες, όπως και ο Φιλοκλής, γιος της αδελφής του. Ο Ευφορίων φέρεται ότι νίκησε μάλιστα και τον πατέρα του
και τον Σοφοκλή στους δραματικούς αγώνες.Όταν πέθανε, ο Αισχύλος, ζήτησε να στηθεί στο τάφο του ένα επίγραμμα που έγραφε: "Αἰσχύλον
Εὐφορίωνος Ἀθηναῖον τόδε κεῦθει μνῆμα καταφθίμενον πυροφόροιο Γέλας· ἀλκὴν δ' εὐδόκιμον Mαραθώνιον ἄλσος ἄν εἴποι καὶ βαθυχαιτήεις Μῆδος
ἐπιστάμενος".
Η αισχυλική δραματουργία εξελίσσεται από τα πρώιμα στα ωριμότερα σωζόμενα έργα του. Οι καινοτομίες που εφήρμοσε θα μπορούσαν να συνοψισθούν ως εξής:
προσθήκη του δεύτερου υποκριτή (δευτεραγωνιστή),
μείωση των χορικών
έξαρση του λόγου
σύσταση της τριλογίας ενιαίου περιεχόμενου,
Όλες αυτές οι διαφοροποιήσεις από την πρώιμη γραφή του οδήγησαν στην τελική ποιητική του περίοδο, η οποία αποτυπώνεται στη μνημειώδη Ορέστεια.
Aristophanes
Aristophanes was born in Athens in 445 BC and he died in 385 BC at the age of 60.He was a great Athenian comedian. He is considered as
a representative of the ancient Athenian comedy and the only one whose whole writings have been saved. He had written 44 projects, 4 of
which are from the seniority considered as genuine. Only 11 of them are saved (about only the quarter of his writings). Having been
participated in competitions in the period of festivals, like the “Megala Dionysia” and the “Linaia”, had he won many times the first and
the second place. Known writings are:
“Ornithes”,“Axarneis”,“Ploutos”,”Nefeles”,”Thesmoforiazouses” etc.
Αριστοφάνης
Ο Αριστοφάνης γεννήθηκε στην Αθήνα το 445 π.Χ. και πέθανε το 385 π.Χ. στην ηλικία των 60 ετών. Ήταν μεγάλος Αθηναίος
κωμωδιογράφος. Θεωρείται από τους κυριότερους εκφραστές της αρχαίας Αθηναϊκής κωμωδίας και μόνον από αυτόν σώζονται έργα.
Έχει γράψει 44 έργα. 11 από αυτά σώζονται μέχρι σήμερα, περίπου το ¼ των έργων του. Έχει κερδίσει πολλές φορές το πρώτο και το
δεύτερο βραβείο, έχοντας συμμετάσχει σε πολλούς διαγωνισμούς κατά την περίοδο φεστιβάλ όπως « Τα Μεγάλα Διονύσια» και τα «Λύναια». Γνωστά έργα του είναι: « Όρνιθες», «Αχαρνείς», « Πλούτος», « Νεφέλες», «Θεσμοφοριάζουσες» κλπ.
Sappho
Sappho
(Attic
Greek
Σαπφώ)was
an
Ancient Greek
lyric poet, born on the
island of
Lesbos. Later Greeks included her in the
canonical list of nine lyric poets. Her birth was sometime between 630 and 612 BC, and it is said that she died around 570 BC.
The bulk of her poetry, which was well-known and greatly admired throughout antiquity, has been lost, but her immense
reputation has endured through surviving fragments. Sappho's lifetime was a period of political turbulence on Lesbos and saw
the rise of Pittacus. Unlike the works of her fellow poet, Alcaeus, Sappho's surviving poetry has very few allusions to political conditions. Sappho's
poetry centers on passion and love for various personages and genders. The surviving proportion of the nine-volume corpus of poetry read in
antiquity is small but still constitutes a poetic corpus of major importance. There is a single complete poem, Fragment 1, the Hymn to Aphrodite. In
antiquity, Sappho was commonly regarded as the greatest, or one of the greatest, of lyric poets. Although Sappho's work endured well into Roman
times, with changing interests, styles, and aesthetics her work was copied less and less, especially after the academies stopped requiring her study.
Part of the reason for her disappearance from the standard canon was the predominance of Attic and Homeric Greek as the languages required to
be studied. One substantial fragment is preserved on a potsherd. The rest of what we know of Sappho comes through citations in other ancient
writers, often made to illustrate grammar, vocabulary, or meter.
Σαπφώ
Η Ελληνίδα λυρική ποιήτρια Σάπφω (αιολική διάλεκτος Ψάπφω) (~ 630 - 570 π.Χ.), έζησε στη Λέσβο και για τη ζωή της είναι ελάχιστα πράγματα
γνωστά. Ήταν σύγχρονη του Αλκαίου και του Πιττακού. Πατέρας της αναφέρεται ο Σκαμανδρώνυμος και μητέρα της η Κλεΐς. Πιθανότατα
παντρεύτηκε έναν πλούσιο από την Άνδρο, τον Κερκύλα, με τον οποίο απέκτησε μια κόρη. Λόγω πολιτικών αναταραχών στη Λέσβο που οδήγησαν
την αριστοκρατία του νησιού σε εξορία από την πρωτεύουσα Μυτιλήνη, η Σαπφώ κατέφυγε προσωρινά στη Σικελία. Αργότερα, αφού γύρισε στη
Μυτιλήνη, συγκέντρωσε γύρω της νεαρές όμορφες φίλες από την αριστοκρατία του νησιού και των μικρασιατικών πόλεων, για να τους διδάξει τις
τέχνες της μουσικής και της ποίησης, στην υπηρεσία της Αφροδίτης και των Μουσών. Αυτή η σχέση, που ήταν εμπνευσμένη από θρησκευτικές ιδέες,
θεωρήθηκε αργότερα απρεπής, επειδή είχε και ερωτικές διαστάσεις και γι' αυτό έμεινε στην ιστορία ως «λεσβιακός έρως». Ένας μεταγενέστερος
θρύλος λέει ότι η Σαπφώ, λόγω του ανεκπλήρωτου έρωτά της για τον όμορφο νέο Φάωνα, που την απέρριψε και την εγκατέλειψε, έπεσε από τα
βράχια της Λευκάδας στη θάλασσα. Δεν είναι όμως γνωστό, αν υπήρξε καν πρόσωπο με αυτό το όνομα ή πρόκειται για θρύλο. Η Σαπφώ θεωρείται
με την ποίησή της, που ήταν γραμμένη στην αιολική διάλεκτο, ως η σημαντικότερη λυρική ποιήτρια της αρχαιότητας. Ο Πλάτων την ονομάζει
δέκατη μούσα, ο Ανακρέων «ηδυμελή», ο Λουκιανός «μελιxρόν αύχημα Λεσβίων». Η ποίησή της δονείται από αυθορμητισμό και έντονα
αισθήματα. Αρκετοί από τους στίχoυς της μαρτυρούν έντονο ερωτισμό και λυρισμό. Από τα ποιήματά της, που συνέλεξαν οι Αλεξανδρινοί και
δημοσίευσαν σε βιβλία, τα πιο διάσημα ήταν οι Ύμνοι και τα Επιθαλάμια (τραγούδια του γάμου). Ίσως κανένας άλλος λογοτέχνης δεν μπορεί να
συγκριθεί με τη Σαπφώ στην ομορφιά της σκέψης, στον μελωδικό της στίχο και στην ένταση των αισθημάτων της. Σε μεταγενέστερη όμως εποχή, οι
Αττικοί κωμωδιογράφοι τη δυσφήμησαν για ομοφυλοφιλικές τάσεις (εξ ου και ο όρος λεσβία). Αφορμή για τις φήμες υπήρξε πιθανόν το ότι η
Σαπφώ εκδήλωνε έντονο συναισθηματισμό προς τις μαθήτριές της. Μολονότι κανένας από τους συγγραφείς δεν αναφέρει κάτι σχετικό μέχρι την
εποχή του Αριστοτέλη, οι κρίσεις αυτές για τη Σαπφώ επικράτησαν, αν και σύγχρονοί μας μελετητές εκφράζουν αμφιβολίες για το αν η Σαπφώ
ήταν όντως λεσβία. Εκτός από μικρά αποσπάσματα, έχουν διασωθεί ολόκληρα μόνο ένας Ύμνος στην Αφροδίτη, μία Ωδή σε μία ωραία κοπέλα και
ένα αναφερόμενο στη νιότη, που ανακαλύφθηκε από αποκατάσταση παπύρου και εκδόθηκε το 2005.
Vitsentzos or Vikentios Kornaros
Cretan poet. His masterpiece, the Erotokritos, written in local dialect, reflects the culture of Venetian-occupied Crete. In it the French romance Paris
et Vienne is transformed into a thoroughly Greek work, lyrically told in rich and mature language and finished metre. (Greek: Βιτσέντζος or
Βικέντιος Κορνάρος), (March 29, 1553 – 1613/1614). He was the leading figure of the Cretan Renaissance. It is believed that he was born to a
wealthy family in Sitia, in 1553, and lived there roughly up to 1590. In 1591 Kornaros became an administrator, and during the outbreak of plague
from 1591 to 1593 he worked as a sanitary supervisor. He showed interest in literature and was a member of a literary group called Academy of
Strange, which was founded by his brother and fellow writer Andreas Kornaros. He died in Candia, in 1613 (or 1614) and was buried at the church
of San Francesco. The cause of his death remains unknown. Kornaros' "Erotokritos" was a source of inspiration for Dionysios Solomos and
influenced Greek poets such as Kostis Palamas, Krystallis and Seferis.
Βιτσέντζος Κορνάρος
Οι πιο ασφαλείς πληροφορίες για την καταγωγή του Κορνάρου είναι αυτές που δίνει ο ποιητής στο τέλος του έργου του : αναφέρει το όνομα
Βιτσέντζος, το οικογενειακό όνομα Κορνάρος, τόπο γέννησης τη Σητεία και το Κάστρο (Ηράκλειο), όπου παντρεύτηκε. Παλαιότερα οι φιλόλογοι
τοποθετούσαν την ζωή και την δράση του Κορνάρου γύρω στα μέσα του 17ου αι., πίστευαν δηλαδή ότι η Θυσία του Αβραάμ γράφτηκε το 1635,
χρονιά που αναφέρεται στο χειρόγραφο, και ο Ερωτόκριτος αργότερα, μέχρι το 1645 ή το 1648, όταν άρχισε η πολιορκία του Ηρακλείου από τους
Οθωμανούς. Μάλιστα ένα επεισόδιο του Ερωτόκριτου που αφηγείται την μονομαχία του Κρητικού με τον Καραμανίτη εθεωρείτο προσθήκη εκ των
υστέρων, η οποία έγινε μάλλον κατά τα χρόνια του Βενετοτουρικού πολέμου και απηχούσε τους αγώνες των Κρητικών εναντίον των Οθωμανών.
Αυτή η άποψη διατυπώνεται και σε παλαιότερες Ιστορίες της Νεοελληνικής λογοτεχνίας, όπως αυτή του Λίνου Πολίτη και του Κ.Θ. Δημαρά.Έζησε στη
Σητεία περίπου μέχρι το 1580 ενώ αργότερα εγκαταστάθηκε στον Χάνδακα (σημερινό Ηράκλειο). Από το 1591 ανέλαβε διοικητικά αξιώματα, ενώ
κατά την διάρκεια της πανούκλας (1591 -1593) ανέλαβε καθήκοντα υγειονομικού επόπτη. Υπήρξε επίσης μέλος ενός λογοτεχνικού συλλόγου, της
Ακαδημίας των Παράξενων, που είχε ιδρύσει ο αδελφός του Ανδρέας, επίσης συγγραφέας. Πέθανε στον Χάνδακα το 1613 ή το 1614 από άγνωστη αιτία
και θάφτηκε στο μοναστήρι του Αγίου Φραγκίσκου. Αυτή η άποψη έχει γίνει αποδεκτή από τους περισσότερους μελετητές. Την ταύτιση του ποιητού
Ερωτόκριτου με αυτόν τον Κορνάρο δεν αποδέχεται μέχρι σήμερα ο Σπ. Ευαγγελάτος, ο οποίος υποστηρίζει ότι το έργο είναι μεταγενέστερο.
Rigas Feraios or Rigas Velestinlis
(Greek: Ρήγας Βελεστινλής-Φεραίος 1757June 13, 1798) was a Greek writer and revolutionary, an eminent figure of Greek Enlightenment,
remembered as a Greek national hero, the first victim of the uprising against the Ottoman Empire and a forerunner of the Greek War of
Independence. He was born in a wealthy family of Aromanian ancestry, in the village of Velestino. Educated at the Ampelakion School, Feraios
became a teacher in the village of Kissos, and fought the local Ottoman presence. He also published many Greek translations of foreign works, and
collected his poems in a manuscript (posthumously printed in Iaşi, 1814). The bodies of Rigas and his friends were thrown into the Danube
River.Feraios, writing in the Demotic instead of in classical Greek, aroused the patriotic fervour of his contemporaries and his poems were a serious
factor in the creation of modern Greece. His grievances against the Ottoman occupation of Greece regarded its cruelty, the drafting of children
between the ages of five and fifteen into military service (Devshirmeh or Paedomazoma), the administrative chaos and systematic oppresion
(including prohibitions on teaching Greek history or language, or even riding on horseback), the confiscation of churches and their conversion to
mosques. Feraios wrote enthusiastic poems and books about Greek history and many became widely popular. One of the most famous (which he
often sang in public) is the Thourio in which he wrote, "It's better to have an hour as a free man than forty years as a slave"
Ο Ρήγας Φεραίος, ο επονομαζόμενος Βελεστινλής, γεννήθηκε στο Βελεστίνο, τις αρχαίες Φερές, το 1757, από εύπορη οικογένεια. Ο
πατέρας του ονομαζόταν Κυριαζής και η μητέρα του Μαρία.Τα νεανικά χρόνια του Ρήγα Φεραίου είναι βυθισμένα στην αίγλη του
θρύλου και είναι δύσκολο να ανιχνευθούν τα πραγματικά γεγονότα. Τα πρώτα του γράμματα λέγεται ότι τα διδάχθηκε από ιερέα του
Βελεστίνου και κατόπιν στη Ζαγορά. Καθώς διψούσε για μάθηση, ο πατέρας του τον έστειλε στα Αμπελάκια για περαιτέρω μόρφωση.
Όταν επέστρεψε, έγινε δάσκαλος στην κοινότητα Κισσού Πηλίου. Στην ηλικία των είκοσι ετών σκότωσε στο Βελεστίνο έναν Τούρκο
πρόκριτο και κατέφυγε στο Λιτόχωρο του Ολύμπου, όπου κατατάχθηκε στο σώμα των αρματολού θείου του Σπύρου Ζήρα. Αργότερα
βρίσκεται στο Άγιο Όρος, φιλοξενούμενος του ηγουμένου της μονής Βατοπεδίου, Κοσμά. Ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη, στην οικία
του πρίγκιπα Αλέξανδρου Υψηλάντη, όπου διεύρυνε τις σπουδές του στη Γαλλική και τη Γερμανική γλώσσα. Όταν ο Υψηλάντης έφυγε
για το Ιάσιο, προκειμένου να γίνει ηγεμόνας της Μολδαβίας, ο Ρήγας τον ακολούθησε. Διαφωνώντας με τον Υψηλάντη έγινε
γραμματέας του ηγεμόνα της Βλαχίας Μαυρογένη και ταξίδεψε για το Βουκουρέστι, όντας πλέον στην ηλικία των 30 χρόνων. Μετά τον
Ρωσοτουρκικό πόλεμο και την ήττα της Τουρκίας ο Μαυρογένης αποκεφαλίστηκε ως υπαίτιος της ήττας και ο Ρήγας κατέφυγε στη
Βιέννη, την οποία έκανε έδρα της επαναστατικής δράσης του.Στη Βιέννη συνεργάτες του ήσαν κυρίως Έλληνες έμποροι ή σπουδαστές,
αλλά οι σημαντικότεροι από αυτούς ήταν οι αδελφοί Πούλιου, από τη Σιάτιστα της Μακεδονίας, τυπογράφοι. Στο τυπογραφείο τους
τύπωσε την επαναστατική του προκήρυξη σε χιλιάδες αντίτυπα, προκειμένου να μοιραστούν στους Έλληνες των υπόλοιπων
φιλελεύθερων περιοχών των Βαλκανίων. Ο Ρήγας απέβλεπε στην απελευθέρωση και ενοποίηση όλων των Βαλκανικών λαών και φυσικά
όλου του ελληνικού στοιχείου που ήταν διασκορπισμένο στην Ανατολή και τα ευρωπαϊκά κέντρα. Επηρεασμένος από τον ευρωπαϊκό
Διαφωτισμό, πίστεψε βαθιά στην ανάγκη της επαφής των Ελλήνων με τις νέες ιδέες που σάρωναν την Ευρώπη και αυτό τον ώθησε στη
συγγραφή ή μετάφραση βιβλίων σε δημώδη γλώσσα και τη σύνταξη της Χάρτας, ενός μνημειώδους για την εποχή του χάρτη, διαστάσεων
2,07 x 2,07 μ, που αποτελείτο από επί μέρους τμήματα.
Παράλληλα με τις εκδοτικές του δραστηριότητες, ο Ρήγας προετοίμαζε και την αναχώρησή του από την Αυστρία, κυρίως εξαιτίας του
επαναστατικού κλίματος που είχε καλλιεργήσει η Γαλλική Επανάσταση και της διάθεσής του να ενισχύσει τις προσπάθειες του
Ναπολέοντα. Οι πληροφορίες για τη μυστική επαναστατική δράση του Ρήγα είναι ασαφείς και προέρχονται κυρίως από μαρτυρίες
βιογράφων και και πληροφορίες τις οποίες απέσπασε η ανάκριση των Αυστριακών αρχών μετά τη σύλληψη του Ρήγα και των
συντρόφων του. Το συμπέρασμα ούτως ή άλλως είναι ότι δεν υπήρχε οργανωμένος επαναστατικός συνομωτικός πυρήνας αλλά
διάσπαρτες επαφές με ομοεθνείς, τους οποίους διήγειρε ο επαναστατικός ενθουσιασμός του Ρήγα.
Η τελευταία φάση προετοιμασίας του συνδέεται με δύο επαναστατικές προκηρύξεις, το Επαναστατικό Μανιφέστο και την Προκήρυξη, που
τυπώθηκε σε μεγάλο αριθμό αντιτύπων.
Οι δύο προκηρύξεις στάλθηκαν στον Αντώνη Νιώτη στην Τεργέστη, για να τα παραλάβει ο Ρήγας και να τα προωθήσει στην Ελλάδα. Η
επιστολή, όμως, με την οποία ενημέρωνε ο Ρήγας για την αποστολή των εντύπων του, έπεσε στα χέρια του Δημητρίου Οικονόμου,
εμπορικού συνεργάτη του Αντώνιου Κορωνιού, προς τον οποίο απευθυνόταν η επιστολή. Ο Οικονόμου κατέδωσε και τους δύο στην
αυστριακή αστυνομία.
Ο Ρήγας συνελήφθη στην Τεργέστη την 1η Δεκεμβρίου του 1797. Στραγγαλίστηκε στις 24 Ιουνίου του 1798 και το σώμα του ρίχτηκε στο
KOSTIS PALAMAS
Kostis Palamas
(Greek: Κωστής Παλαμάς,
Patras 1859) was a Greek poet who wrote the words to the Olympic Hymn. He
was a central figure of the Greek literary generation of the 1880s and one of the cofounders of the so-called New Athenian S
chool (or Palamian School) along with Georgios Drosinis and Nikos Kampas. Born in Patras, he received his primary and
secondary education in Messolonghi.
In 1880s, he worked as a journalist. He published his first collection of verses, "The Songs of My Fatherland," in 1886. He held a position at
the University of Athens between 1897 and 1926. He died on 27 February of 1943 after a serious illness, 40 days after his wife death, during
the German occupation of Greece during World War II and his funeral was a major event of the Greek resistance. It ended as a protest of a
hundred thousand Greeks against Nazi occupying forces in Athens. Palamas wrote the words to the Olympic Hymn, composed by
Spyridon Samaras. It was first performed at the 1896 Summer Olympics, the first modern Olympic Games.
The Hymn was then shelved as each host city from then until the 1960 Summer Olympics commissioned an original piece for its edition of
the Games, but the version by Samaras and Palamas was declared the official Olympic Anthem in 1958 and has been performed at each
edition of the Games since the 1964 Summer Olympics.
He has been called the "national" poet of Greece and was closely associated with the struggle to rid Modern Greece of the "purist"
language and with political liberalism. He dominated literary life for 30 or more years and greatly influenced the entire political-
intellectual climate of his time. Romain Rolland considered him the greatest poet of Europe and he was twice nominated for the Nobel
Prize for poetry but never received it.
Κωστής Παλαμάς
Ο Κωστής Παλαμάς (Πάτρα, 1859 - Αθήνα, 1943) ήταν ποιητής, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, ιστορικός και κριτικός της
λογοτεχνίας. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, με σημαντική συνεισφορά στην εξέλιξη και ανανέωση της
νεοελληνικής ποίησης. Αποτέλεσε κεντρική μορφή της λογοτεχνικής γενιάς του 1880, πρωτοπόρος, μαζί με τον Νίκο Καμπά και τον
Γεώργιο Δροσίνη, της αποκαλούμενης Νέας Αθηναϊκής (ή Παλαμικής) σχολής.
Μετά την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1875, όπου γράφτηκε στην Νομική Σχολή. Σύντομα όμως
εγκατέλειψε τις σπουδές του αποφασισμένος να ασχοληθεί με τη λογοτεχνία. Το πρώτο του ποίημα το είχε γράψει σε ηλικία 9 ετών,
"ποίημα για γέλια", όπως το χαρακτήρισε αργότερα ο ίδιος. Από το 1875 δημοσίευε σε εφημερίδες και περιοδικά διάφορα ποιήματα και
το 1876 υπέβαλε στον Βουτσιναίο ποιητικό διαγωνισμό την ποιητική συλλογή Ερώτων Έπη, σε καθαρεύουσα, με σαφείς τις επιδράσεις της
Α' Αθηναϊκής Σχολής. Η συλλογή απορρίφθηκε με τον χαρακτηρισμό "λογιωτάτου γραμματικού ψυχρότατα στιχουργικά γυμνάσματα".
Η πρώτη του αυτοτελής έκδοση ήταν το 1878 το ποίημα "Μεσολόγγι". Από το 1898 εκείνος και οι δύο φίλοι και συμφοιτητές του Νίκος
Καμπάς (με τον οποίο μοιραζόταν το ίδιο δωμάτιο) και Γεώργιος Δροσίνης άρχισαν να συνεργάζονται με τις πολιτικές-σατιρικές
εφημερίδες "Ραμπαγάς" και "Μη χάνεσαι". Οι τρεις φίλοι είχαν συνειδητοποιήσει την παρακμή του αθηναϊκού ρομαντισμού και με το
έργο τους παρουσίαζαν μια νέα ποιητική πρόταση, η οποία βέβαια ενόχλησε τους παλαιότερους ποιητές: τους αποκαλούσαν
περιφρονητικά "παιδαρέλια" ή ποιητές της "Νέας Σχολής".
Το 1886 δημοσιεύτηκε η πρώτη του ποιητική συλλογή Τραγούδια της Πατρίδος μου στη δημοτική γλώσσα, η οποία εναρμονίζεται απόλυτα
με το κλίμα της Νέας Αθηναϊκής Σχολής. Το 1887 παντρεύτηκε την συμπατριώτισσά του Μαρία Βάλβη, με την οποία απέκτησαν τρία
παιδιά, μεταξύ των οποίων και ο Λέανδρος Παλαμάς. το 1889 δημοσιεύτηκε ο Ύμνος εις την Αθηνάν, αφιερωμένος στη γυναίκα του, για
τον οποίο βραβεύτηκε στον Φιλαδέλφειο ποιητικό διαγωνισμό την ίδια χρονιά. Ένδειξη της καθιέρωσής του ως ποιητή ήταν η ανάθεση
της σύνθεσης του Ύμνου των Ολυμπιακών Αγώνων, το 1896. Το 1898, μετά τον θάνατο του γιού του Άλκη σε ηλικία τεσσάρων ετών,
δημοσίευσε την ποιητική σύνθεση "Ο Τάφος". Το 1897 διορίστηκε γραμματέας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, από όπου αποχώρησε το 1928.
Από την ίδια χρονιά (1897) άρχισε να δημοσιεύει τις σημαντικότερες ποιητικές του συλλογές και συνθέσεις, όπως οι "Ίαμβοι και
Ανάπαιστοι" (1897), "Ασάλευτη Ζωή" (1904), "ο Δωδεκάλογος του Γύφτου" (1907), "Η Φλογέρα του Βασιλιά" (1910). Το 1918 του
απονεμήθηκε το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών, ενώ από το 1926 αποτέλεσε βασικό μέλος της Ακαδημίας των Αθηνών, της οποίας
έγινε πρόεδρος το 1930.Πέθανε στις 27 Φεβρουαρίου του 1943, έπειτα από σοβαρή ασθένεια, 40 ημέρες μετά τον θάνατο της συζύγου του
(τον οποίο δεν είχε πληροφορηθεί επειδή και η δική του υγεία ήταν σε κρίσιμη κατάσταση). Η κηδεία του έμεινε ιστορική καθώς,
μπροστά σε έκπληκτους Γερμανούς κατακτητές, χιλιάδες κόσμος τον συνόδευσε στην τελευταία του κατοικία, στο Α΄ νεκροταφείο
Αθηνών, ψάλλοντας τον εθνικό ύμνο.
Giorgos Seferis ( Nobel Prize in Literature 1963)
Giorgos Seferis was born in Smyrna, Asia Minor, in 1900. His real name is Giorgos Vafiadis. He attended school in Smyrna and finished
his studies at the Gymnasium in Athens. He studied law at the University of Athens and when his family moved to Paris in 1918, he
studied more at the University of Paris and became interested in literature. He returned to Athens in 1925 and was admitted to the Royal
Greek Ministry of Foreign Affairs in the following year. This was the beginning of a long and successful diplomatic career, during which
he held posts in England (1931-1934) and Albania (1936-1938 ). Seferis received many honours and prizes, among them honorary doctoral
degrees from the universities of Cambridge (1960), Oxford
(1964), Salonika (1964),
and Princeton (1965).
Some of his poems are: Strophe (Turning Point), 1931, E Sterna (The Cistern), 1932, Mythistorema (Mythistorema), 1935, Tetradio Gymnasmaton
(Book of Exercises), 1940, Emerologio Katastromatos (Logbook I), 1940, Emerologio Katastromatos B (Logbook II), 1944, Kihle (Thrush), 1947, and
Emerologio Katastromatos C (Logbook III), 1955, Tria Krypha Poiemata (Three Secret Poems), 1966.In addition to poetry, Seferis has published
a book of essays, Dokimes (Essays), 1962, translations of works by T.S. Eliot, and a collection of translations from American, English, and
French poets entitled Antigrafes (Copies), 1965. Seferis's collected poems (1924-1955) have appeared both in a Greek edition (Athens, 1965)
and in an American one with translations en face (Princeton, 1967).Giorgos Seferis died on September 20, 1971.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ
( 1900 -1971) ( Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 1963)
Ποιητής, δοκιμιογράφος και διπλωμάτης, και πήρε Νόμπελ Λογοτεχνίας. Το πραγματικό του όνομα ήταν Γιώργος Βαφειάδης. Γεννήθηκε στην
Σμύρνη το 1900. Μετά το γυμνάσιο, σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και μετεκπαιδεύτηκε στο Παρίσι. Ακολούθησε το διπλωματικό
κλάδο και υπηρέτησε στο Κάιρο και ως πρεσβευτής στο Λονδίνο. Από τη διπλωματία αποχώρησε το 1962.Στην ποίηση πρωτοεμφανίστηκε το 1931
Μάλιστα καθιερώθηκε αρχηγός της «Νέας πολιτικής σχολής . Ο Σεφέρης ήταν ο πρώτος ποιητής πού εισήγαγε στην Ελλάδα τα σύγχρονα ρεύματα
τού σουρεαλισμού και την ποίηση τού ‘Έλιοτ. Ο Σεφέρης, εκτός από την ποίηση, ασχολήθηκε με το γράψιμο δοκιμίων, πεζών, καθώς και με τη
μετάφραση ποιημάτων Γάλλων και Άγγλων ποιητών. Έγραψε σε γλώσσα δημοτική και κατανοητή.Το 1947 πήρε το κρατικό «Έπαθλο Κωστή
Παλαμά», το 1960 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας τού Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ, το 1961 πήρε το ποιητικό Ηρώδειο «Φουλ» τού Λονδίνου
και το 1963 τιμήθηκε με το Νόμπελ της λογοτεχνίας.
Τα πιο αντιπροσωπευτικά από τα έργα του είναι: «Τετράδιο γυμνασμάτων », «Μυθιστόρημα», «‘Ημερολόγιο καταστρώματος»,
«Γυμνοπαιδία», «Τρία κρυφά ποιήματα», «Κίχλη», «Κοπρών οι με θέσπισαν», «Δοκιμές», «Διάλογος πάνω στην ποίηση», «Στέρνα» Κ.Α.
Ο Γιώργος Σεφέρης πέθανε στην Αθήνα το 1971.
Yannis Ritsos ( 1909-1990)
Yannis (John) Ritsos was born in 1909 at Monembasia of Laconia. His father was a landowner, but he lost his property too early and the
poet had been in a bad financial situation. To earn his living he was working as a dancer in ballet school after having attended at faculty
Morianof. Fast his interest was turned into poetry and in the big social and politic problems of the year. His new ideas were Marxist. He is
considered as one of the best spokesman of the Modern Greek poetry. In 1924 his poems are published in “Diaplasi ton Paidon” and in
1936 he publishes “Epitafio”. Also, important writings are “To tragoudi ths aderfis mou” ( The song of my sister),”O syntrofos mas” ( Our
comrade), “O anthropos me to garifalo” ( The man with the carnation), “I sonata tou selinofotos” ( The sonata of moonlight), “Mia gynaika
plai sti thalassa” ( A woman by the sea),”To proto astro” ( The first star),”To parathiro” ( The window) etc.
He died in Athens in 1990 and he was entombed in Monembasia.
ΓιAννης Ρίτσος ( 1909 -1990)
Ο Γιάννης Ρίτσος γεννήθηκε το 1909 στη Μονεμβασιά της Λακωνίας. Ο πατέρας του ήταν γαιοκτήμονας, αλλά έχασε όλη την περιουσία
του πολύ γρήγορα και ο ποιητής βρέθηκε σε άσχημη οικονομική κατάσταση. Για να κερδίσει τη ζωή του εργάστηκε ως χορευτής σε
μπαλέτο αφού πρώτα παρακολούθησε μαθήματα στη σχολή Μοριάνωφ. Γρήγορα το ενδιαφέρον του στράφηκε στην ποίηση και στα
μεγάλα πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα της εποχής του. Οι ιδέες του ήταν μαρξιστικές. Θεωρείται ένας από τους καλύτερους
εκφραστές της Νεοελληνικής ποίησης. Το 1924 τα ποιήματά του δημοσιεύονται στο περιοδικό « Διάπλασις των Παίδων» και το 1936
δημοσιεύει τον «Επιτάφιο». Σημαντικά είναι επίσης, τα έργα του: « Το τραγούδι της αδελφής μου», « Ο σύντροφός μας», « Ο άνθρωπος
με το γαρύφαλλο», « Η σονάτα του σεληνόφωτος», « Μια γυναίκα πλάι στη θάλασσα», « Το πρώτο άστρο», « Το παράθυρο», κ.α. Πέθανε
στην Αθήνα το 1990 και θάφτηκε στη Μονεμβασιά.
ELYTIS ODYSSEAS
(1911-1996) ( Nobel Prize in Literature, 1979)
One
of the larger Greek poets. Descendant of an old family of Lesbos he was born in,
Heraklion, Crete in 1911. His real
name is Udysseus Alepoudellis. He studied law and literature in Athens and Paris, while he was working in literary
magazines. His first appearance as a poet, at the age of 24 years through the magazine «Greek Letters» was saluted as
an event because the new style he introdused. In a few years, the high value is confirmed by other poetry collections, as
« O Ilios o Protos» (The First Sun» and others. In 1959 a collection of poetry «Axion Esti» takes the first prize of poetry
and follows the collection of «Exi kai mia tipsis gia ton ourano» (Six and one remorses for the sky). In 1962 runs and
becomes popular the poetic composition «Asma iroiko kai penthimo gia to hameno Anthipolohago tis Albanias» (Song heroic and buried
for the lost second lieutenant of Albania). Other poetry collections are: « O ilios o iliatoras» (The sun the Iliatoras), «To fotodentro kai I
dekatitetarti omorfia» ( The fotodentro and the fourteenth beauty», «The Ro of love», «Somatologion», «Maria Nefeli»,”Tria piimata me
simea efkerias” ( Three
poems under a flag of
Convenience”.
In December of 1978 was declared doctor of philosophy Aristotle University of Thessaloniki.
Odysseus Elytis died on March 18, 1996.
ΕΛΥΤΗΣ
ΟΔΥΣΣΕΑΣ
(1911-1996) ( Νόμπελ Λογοτεχνίας 1979)
Από τούς μεγάλους της
ελληνικής ποίησης. Η καταγωγή του ήταν
από τη Μυτιλήνη,
αλλά γεννήθηκε στο
Ηράκλειο Κρήτης
το 1911. Το
πραγματικό του όνομα είναι ‘Οδυσσέας Αλεπουδέλλης. Σπούδασε νομικά και φιλολογία στην Αθήνα και στο Παρίσι και, παράλληλα,
συνεργαζόταν με φιλολογικά περιοδικά. Σε ηλικία 24 χρονών το περιοδικό «Ελληνικά Γράμματα» δημοσιεύει τα Πρώτα ποιήματά του.
Σε λίγα χρόνια, η μεγάλη αξία του επιβεβαιώνεται με άλλες ποιητικές συλλογές, όπως «Ήλιος ό πρώτος» κ.ά. Το 1959 η ποιητική συλλογή
του «Άξιον εστί» παίρνει τα Α’ Βραβείο Ποιήσεως κι ακολουθεί η κυκλοφορία της συλλογής «Έξι και μία τύψεις για τον ουρανό». Το
1962 κυκλοφορεί και γίνεται δημοφιλέστατη η ποιητική σύνθεση «Άσμα ηρωικό και πένθιμο για το χαμένο ανθυπολοχαγό της
Αλβανίας». Άλλες ποιητικές συλλογές του είναι: «Ο ήλιος ο Ηλιάτορας», «Το φωτόδεντρο και η δεκάτη Τετάρτη ομορφιά», «Τα ρω του
έρωτα», «Σωματολόγιον»,
«Μαρία Νεφέλη», «Τρία ποιήματα με σημαία ευκαιρίας».
Το Δεκέμβριο του 1978 ανακηρύχτηκε διδάκτορας φιλοσοφίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Ο Οδυσσέας Ελύτης πέθανε στις 18 Μαρτίου 1996
Sourse/Πηγή: www.wikipedia.gr & photos: www.images.google.com
Πίσω στην αρχική/Back to intex